Het oermens in mij

Blogger Jenny over het schieten van een das — een foto van een das.

Ik lig in het hoge gras. Mijn ademhaling gaat diep en zwaar. Al mijn spieren zijn gespannen. Een zweetdruppel loopt langzaam via mijn neus naar beneden. Het kriebelt, maar ik onderdruk de neiging om te krabbelen. Ik mag niet bewegen, anders word ik ontdekt. Dat mag niet. Ik moet roerloos blijven kijken, turen, staren. Roerloos. Mijn zintuigen staan op scherp. Ik hoor iets. Het komt dichterbij. Mijn hartslag stijgt, maar ook dat onderdruk ik. Ik moet rustig blijven. ‘Focus’, zeg ik in gedachten streng tegen mezelf.

Ik voel het oermens in mij. Ergens tussen vluchten en vechten. Maar ik weet al waar ik voor ga. Vechten zal ik. Ik zal mijn doel bereiken. Ik voel hoe de steen waar ik op lig, zich steeds dieper in mijn been wringt. Speeksel komt op in mijn mond van de pijn. Maar ik negeer het. Straks kijk ik wel wat de schade is. Nu moet ik roerloos blijven liggen. Één beweging en alles is voor niets geweest.

Als in een flits zie ik hoe ik tot hier ben gekomen. Zwoegend, speurend in het donker, de kou trotserend, helemaal alleen… alles heb ik secuur voorbereid en op scherp gezet. Ik sta op scherp. Opperste concentratie. Ik mag het nu niet laten liggen. Een beweging en het is voor niets geweest. Dat zou ik mijzelf niet zomaar vergeven.

Het geritsel komt dichterbij. Ik adem beheerst uit om mijn hartslag te laten dalen. Nog even, nog even, volhouden. Ik voel geen pijn, ik heb het niet koud, ik ben niet zenuwachtig. Nee, ik lig stil en focus. IJzig stil. Een moment hoor ik helemaal niets, maar dan… daar is het! Pijlsnel kom ik in actie. Adrenaline schiet door mijn hele lijf. Mijn hele lichaam zet zich schrap. Ik voel alles aanspannen, terwijl ik juist stop met ademen. Dit zorgt voor een gedachteloos moment. Een moment waarop mijn diepste oerwezen boven komt. Ik draai op oerdriften. Alles op alles en helemaal op scherp, zoals ik mij had voorgenomen. Nu!

Mijn vinger weet wat het moet doen. Met één oog dicht kijk ik om zeker te zijn dat ik scherp zie door de kleine opening. Álles hangt daar vanaf. Mijn reflexen doen de rest. Ik beweeg trefzeker mijn vinger en schiet…

….. deze prachtige foto.

Related posts:

Be thankful for friends. In these last weeks as I have been experiencing my heartbreak and existential malaise, I realized how incredible friends are in my life. Great friendships are hard to come…

As the world progresses, the dependence on oil appears to be increasing daily. It is a resource that cannot be replenished that means it is not able to be replenished when it is used up. It’s slowly…

A musical about Mormons isn’t exactly what would get people rushing out of their doors to the theatre. It may sound a little off-putting to watch a play of overly perky Mormons preaching the Word of…